UDHËTÀR Pellegrino

Kallavrì, e spràsmja shtèsë t’Italìs,
si udhëtàr kam të vinj
ndër atò shpèlla shkëmbi,
çë kuvèle burri kljen një mot,
psàna kuvende shëjtrash.
Tek malet t’àshpër
e brègjet, me flèta të stolìsurë
të shëjtët ullì e t’ardhìs,
rrì mënòr shqìpjës edhè ùlkut.
Mbì tìja, më e parë e vòkërr Italì,
dorë e ndëjtur mbì suvàlët
gjindëve e përjètshëm udhëkryqe,
aq e mòçme e pallavòsurë,
(po e vìrgjër papàn nga paravèrë)
do të shkrùanj hapet t’im,
tùe shkèlur gjùrmë dëshmòrve e trìmve
çë ka thellësìa,
dhè ndòse i padènjë shëmbull,
për tija do të më frymëzòjën mall.
Të ninulònj si dèjti,
ç’aq shumë të shtrëngòn;
dùa t’jàm si lumi -parmèndë fuqìshme-
çë krijàr lugìna.
Fërnòhëm pjès’jòtje:
vèt koprè për frùte më të mirë.

Calabria, estrema italica appendice,
da pellegrino verrò
a quegli antri nelle rocce,
che tane d’uomo furono un tempo,
poi èremi di santi.
Fra gli aspri monti
e le colline, di foglie adorne
del sacro ulivo e della vite,
sarò ospite dell’aquila e del lupo.
Su di te, primitiva piccola Italìa,
mano protesa sulle onde
e di genti perenne crocevia,
così antica e profanata
(vergine eppure ad ogni primavera)
scriverò i miei passi,
calcando orme di martiri ed eroi
che dal profondo,
anche se indegno èmulo,
per te mi ispireranno amore.
Ti cullerò come il mare,
che tanto t’abbraccia;
sarò la fiumara -aratro possente-
creatrice di valli.
Alla fine farò parte di te:
solo concime per frutti migliori.